"Bütün büyükler bir zamanlar çocuktu... Ama çok azı bunu hatırlar."
– Antoine de Saint-Exupéry, Küçük Prens...
🎈🎈🎈🎈🎈🎈🎈
Günlük hayatın karmaşası içinde kaybolup, yoğun iş temposuna, bitmek bilmeyen sorumluluklara ve hayatın kaçınılmaz zorluklarına karşı savaş verirken, bir zamanlar hepimizin çocuk olduğunu unutuyoruz.
Oysa hepimiz bir zamanlar, hayal gücümüzün sınırsız olduğu, küçük şeylerle büyük mutluluklar yaşadığımız, merakımızın hiç bitmediği o saf ve masum çocuklardık. Ancak, büyüdükçe bu özelliklerimizi birer birer kaybeder duruma geldik.
Hayatın gerçekleriyle yüzleşme, bizleri bir tür zırha bürünmeye zorluyor; fakat bu zırhlar içimizdeki çocuğu da derinlere, belki de ulaşılması zor bir yere hapsediyor.
Peki, içimizdeki o çocuğu yeniden hatırlamak mümkün mü? Cevap: Kesinlikle evet. Aslında bunu yapmak, yaşamımızı yeniden renkli, anlamlı ve daha dolu dolu kılmanın anahtarı...
Bir düşünün; çocukken en son ne zaman, bir kelebeğin peşinde koşarken dünyadaki tüm sorunların kaybolduğunu hissettiniz? Ya da sadece bir bulutun şekliyle oyunlar kurarken zamanın nasıl geçtiğini unuttunuz? Bu anılar, hayatın aslında ne kadar basit ama bir o kadar da büyüleyici olabileceğini hatırlatıyor bize.
Şimdi, o zaman buradan herkese bir çağrıda bulunayım mı? İçinizdeki çocuğu yeniden hatırlayın. Hayatın hızına kapılmak yerine, ara sıra durup çevrenize çocukça bir merakla bakın. Küçük şeylerden mutlu olmayı, hayal kurmayı yeniden öğrenin.
Çünkü hayal gücünüzün sınırsız olduğu, dünya ile aranızdaki bağın en güçlü olduğu zamanlar, o çocukluk günlerindeydi. Bu bağa yeniden sahip olmak, hayatınızdaki zorluklarla başa çıkarken size güç verecek.
Unutmayın, yetişkin olmanın yükleri ne kadar ağır olursa olsun, içimizdeki çocuğu beslemek, hayata daha hafif ve daha umut dolu bakmamızı sağlayacak. Büyümek zorunda kalmış olabiliriz, ama çocukça bir masumiyetle yaşamak hâlâ mümkün.
Haydi, içimizdeki o çocukla yeniden buluşalım.
Belki de hayatın asıl sırrı, büyürken unuttuklarımızı yeniden hatırlamakta saklıdır.